|
|
Post by Juliette Lewis on Apr 15, 2015 8:57:03 GMT
Juliette snelde door de gangen heen. Ze kwam net terug van de keukens, want ze moest iets vragen aan de kokkin. Over hoeveel die eigenlijk moest koken voor de zoveel leerlingen. Ze had verteld dat ze al moest opstaan om half zeven voor een goed ontbijt te hebben. En dan om half elf moest ze aan het middageten beginnen en om vijf uur aan het avondeten. Gelukkig kreeg de kokkin ook veel hulp van de hulpkokkin. Oftewel souschef. Dat was voldoende vond Juliette. Maar misschien kon ze een interview afnemen? Dat wou ze eigenlijk ook nog vragen. Dus aangekomen bij de leerlingenkamer van Mirri draaide ze zich weer om. Jeetje, ze leek wel een opspringend ADHDmeisje! En dat wou ze niet zijn. Maar kom hup hup als ze nu nog snel een vraag ging stellen dan kon ze seffens haar huiswerk maken. Het was niet voor niets zaterdag. Zonder dat ze het merkte ging ze de andere kant uit. Ze had ook superveel aan haar hoofd.
Juliette wandelde en wandelde. Tot hé? Hier was ze toch nog nooit geweest? Wat was dit hier? Ze stond voor een oude stoffige deur. Die ze nog nooit eerder had gezien. Hij zag er raar uit. Ze zag dat er hier al heel lang niemand meer was geweest. Jaren niet want ze zag dat er toch mensen kwamen. Stilletjes opende ze de deur -die trouwens op een kier stond- Er waaide stof op. Juliette hoestte. Hier mocht wel gepoetst worden. Ze zag dat er veel dozen stonden en dekens en kussens. Hier was dan dat geheime clubje van in de Schoolkrant! Als ze nu maar wist wanneer wie het was! Dan kan ze het gaan zeggen! Maar dat was klikken. En klikken was niet mooi. Even wist Juliette niet wat ze moest doen.
Ze schudde haar hoofd. Ze wist nog niet eens wie het was. Dus kon ze onmogelijk gaan klikken. En trouwens dat zag ze dan wel. Eerst zou ze even zorgen dat ze hier wegkwam! Als een leraar haar hier zou betrappen dan zou er wat zwaaien. En dan dacht die waarschijnlijk dat zij het was!
OOC.: Privétopic met Olivier Flynn en Aaron Wright later Adam Greece
|
|
|
|
Post by Olivier Flynn on Apr 16, 2015 16:28:52 GMT
Olivier liep te drentelen over de verdiepingen. Hij verveelde zich dood. Waarom had hij nu geen inspiratie voor een goeie grap? Zo dom! Normaal was hij de beste grapjas die er bestond. Verder vond hij het ook super plezant om te doen en ja. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek of hij een bekent en LEUK persoon zag om een grap mee uit te halen of gewoon iemand die ook graag grappen uithaalde. Dan konden ze samen een grap uithalen, maar goed. Hij zag in de verste nog geen bekent persoon alleen maar Mirri's die niets anders deden dan lezen en lezen en nog lezen. Ze deden waarschijnlijk ook nog wat anders hoor! Leren bijvoorbeeld... Haha.
Even verderop zag hij een meisje met de rug naar hem toe. Het was een eerstejaars dat zag je zo. Waarschijnlijk dat paardenmeisje. Ze had ook nog een tweelingbroer, had Olivier horen waaien. Hij had iets in gedachten. Hij zag dat het meisje bang was en de deur van de zolder open deed. Normaal mocht je daar niet komen. Hij sloop muisstil naar haar toe en legde toen heel plots uit het niets zijn hand op haar schouder. Hopelijk zou het meisje zich doodschrikken! Niet letterlijk natuurlijk, maar toch. Dan werd het fun!
|
|
|
|
Post by Juliette Lewis on Apr 16, 2015 16:39:35 GMT
Ineens voelde Juliette een hand op haar schouder. Ze slaakte een gilletje. OMG ze schrok zich bijna dood! Wie deed dat nu weer? Geïrriteerd draaide ze zich om. Daar keek ze recht in het gezicht van een jongen die waarschijnlijk tweedejaars was. "Wat is jouw probleem?", vroeg ze een beetje boos. Waarom had die jongen haar zo fel laten schrikken! Meestal kreeg ze de hik als ze schrok. Die was er nu nog niet, maar... *hik* daar had je hem al. "Dank je wel!", zei Juliette boos. Ze deed haar armen over elkaar en keek een beetje boos. Ze wist nu even niet meer wat ze zou doen. Nog naar binnen gaan? Of niet? Ze wist het niet.
Eigenlijk wou Juliette best weten wat die jongen hier kwam doen. Zou ze het durven vragen? Ze was best boos geweest op de jongen. Het zou haar niet verbazen als hij nu ook boos was op haar. Eigenlijk had ze niet zo mogen uitvliegen. Het was ook niet haar gewoonte dat ze zo deed. "Sorry dat ik zo uitvloog. Het is niet van mijn gewoonte.", verontschuldigde ze zichzelf. "Maar wat doe jij hier?", vroeg ze.
|
|
|
|
Post by Olivier Flynn on Apr 17, 2015 8:35:57 GMT
Wow! Zo een reactie had hij niet verwacht. Het meisje was blijkbaar boos geworden om de grap. Blijkbaar hadden Mirri's geen gevoel voor humor. "Wat is jouw probleem?", vroeg het meisje boos. "Mijn probleem? Ik heb niet eens een probleem. Ik kan dat beter aan jou vragen.", zei Olivier met een wijze stem. Zo leek hij wel een derdejaars die de eerstejaars wegwijs maakte. Dat was ook in het zesde leerjaar geweest. Dan had je een metekindje of petekindje. Dat was eigenlijk stom. Hij vond eerstejaars soms echte kleuters.
Plots begon het meisje te hikken. "Dank je wel!", zei ze boos. "Wat? Kan ik er toch niet aan helpen dat jij de hik hebt?", zei hij. Dan moest je maar niet schrikken, dacht Olivier er nog achter na. Maar goed. Hij zag dat het meisje naar binnen wou. Wat? Dat verwachtte hij echt niet van een eerstejaars en vooral niet van een eerstejaars Mirri. En zeker niet als er iemand bij was.
"Sorry dat ik zo uitvloog. Het is niet van mijn gewoonte.", verontschuldigde het meisje zich. Allee dan toch nog excuses! Dat werd tijd. "Het is al goed.", zei Olivier. "Maar wat doe jij hier?", vroeg het meisje toen. "Weleeh...", begon hij. Hij kon toch moeilijk zeggen dat hij zich verveelde en het leuk vond om eens een grap uit te halen? Nu ja, dat kon hij wel zeggen... Maar hij zou het niet doen. "Dat kan ik even goed aan jou vragen.", zei hij. "Trouwens ik ben Olivier. Ollie voor de vrienden. En jij?", vroeg Olivier nieuwsgierig.
|
|
|
|
Post by Aaron Wright on Apr 17, 2015 8:50:43 GMT
Daar achter een klein kastje stond een jongen stiekem een jongen en een meisje af te luisteren. Hij zag niet meteen wie, maar hij wist zeker dat het niemand van zijn afdeling was. Hij kende zowat iedereen! En iedereen kende hem! Vooral moest hij alle meisjes kennen anders werd het niets en bleef de school zo saai als iets. Trouwens de jongen die aan het afluisteren was heette Aaron. Hij vond van zichzelf dat hij een coole naam had en dat het gewoon de beste betekenis ever had! Het betekende: Arabisch lichtend licht, hoge berg, bode. Eigenlijk onthield Aaron alleen maar hoge berg. Dat was cool. Een hoge berg was groot en sterk en dat was precies wat hij zelf ook wou zijn! Groot en sterk!
Hij kon niet meer zo goed horen wat de jongen en het meisje zeiden. Hij sloop naar voren. Plots viel er iets. Chips, nu weten ze dat ik er ben!, dacht hij een tikkeltje kwaad op zichzelf. Plots zag hij dat de jongen Olivier was! "Ollie man! Lang geleden! Goeie vakantie gehad?", vroeg hij en rende op Olivier af. Hij keek even naar het meisje. Wow! Wat een knap meisje! En als er een meisje in de buurt was moest en zou je charmant en galant zijn! "Dag schoonheid.", zei Aaron tegen het meisje. "Excuseer dat ik me niet heb voorgesteld. Ik ben Aaron Wright!", zei hij en sloeg een arm om het meisje heen. "Wat wouden jullie doen?", vroeg hij. Zonder op een antwoord af te wachten opende hij de deur verder en keek in het rond.
"Hier zit het verborgen clubje van de schoolkrant. Maar ik wil wel eens weten wat hier te beleven valt.", zei Aaron en ging naar binnen. Hij knipte het licht aan. Maar die ging niet. "Lomp! Hier komt ook echt niemand om iets te repareren hé!", zei Aaron een beetje boos. Hij nam zijn Smartphone en opende de zaklamp.
|
|
|
|
Post by Juliette Lewis on Apr 17, 2015 17:32:55 GMT
"Mijn probleem? Ik heb niet eens een probleem. Ik kan dat beter aan jou vragen.", zei de jongen. Allee hij voelde zich slim. Jeetje Kwik was echt nog een dommere afdeling dan dat ze dacht. Juliette had zin om te antwoorden maar deed het niet. Zwijgen was slimmer.
Toen ze de hik had reageerde de jongen ook nog zo dom. Ze zuchtte van zoveel domheid. Maar kom het was nu eenmaal zo. Veel kon je niet veranderen aan jongens. Haar broer bijvoorbeeld was dan wel heel veel meer anders dan die ene jongen hier. Ook al was haar broer wel eens een naïeve kerel, toch vond ze hem veel leuker dan deze rare kwibus.
Goed, hij aanvaarde haar excuses. Dat luchtte toch een stukje op. Toen Juliette vroeg wat hij hier deed wist hij blijkbaar niet wat hij moest zeggen. "Dat kan ik even goed aan jou vragen.", zei de jongen. "Ah, oh ik...", begon Juliette. "Trouwens ik ben Olivier. Ollie voor de vrienden. En jij?", vroeg de jongen. Eh, Olivier. "Ik ben Juliette.", zei ze zacht. Plots kwam er een halve gare op hen afgestormd. Wat een rare kerel was dat! Het leek hier precies de zoete inval. "Ollie man! Lang geleden! Goeie vakantie gehad?", vroeg de halve gare aan Olivier. "Dag schoonheid.", zei de jongen tegen haar. "Hallo.", zei ze, zonder dat ze wist wat de jongen met het compliment bedoelde.
Excuseer dat ik me niet heb voorgesteld. Ik ben Aaron Wright!", zei de jongen die dus Aaron heette. "Juliette.", zei Juliette. "Wat wouden jullie doen?", vroeg Aaron. "Wel. Niets.", zei Juliette en wou vertrekken, maar ze wou zich ook weer niet aanstellen en dus deed ze het maar niet. Ze bleef staan en deed alsof ze ook nieuwsgierig was. Wat ze langs de ene kant ook wel was. "Hier zit het verborgen clubje van de schoolkrant. Maar ik wil wel eens weten wat hier te beleven valt.", zei Aaron. Hij ging naar binnen. "Ja, daar was ik ook wel achter gekomen...", zei Juliette. Blijkbaar ging de lamp niet. Aaron gaf ook weer zo een domme opmerking. "Ja, dat is toch logisch? Hier mag niemand komen! En als je dan wil weten hoe dat geheime clubje hier licht krijgt. Wel waarschijnlijk door een zaklamp.
|
|
