De zonnige vrijheid tegemoet

Met wind in haar haren genoot Juliette van de zon en haar paard. Met gemak reed Jewel het parcours. Hij sprong over een muurtje, een beekje, balken en een struikje. De balken kwamen vaak terug en Juliette kon al over een meter springen. Dat vond ze best goed, omdat ze klein was voor haar leeftijd en ze ook het kleinste paard had. In tegenstelling tot haar broer. Die sprong met een groot paard over de tachtig centimeter. Dus zij kon het beste rijden. Waarschijnlijk zat haar broer Ethan ergens iets te lezen. Dat deed hij wel vaker. Lezen vond Juliette niet zo leuk, want ze had dyslexie. En dan was dat extra moeilijk.
Na een half uurtje gesprongen te hebben, gleed ze soepel van haar paard af en ging met hem naar de stal. "Vandaag heb je flink gewerkt Jewel! Ik zal je een extra massagebeurt geven!", fluisterde Juliette in Jewels oor. Hij begon met zijn hoofd te knikken van 'ja'. Eerst ging ze met de roskam. Met een roskam moest je rondjes maken, zo kwam al het vuil los.

Dan volgde de gewone borstel om de restjes weg te doen. Haar paard was een schimmel. Een helder wit paard, dat glom in de zon als een juweeltje. Vandaar de naam Jewel. Nu volgde de klittenspray en de manen kam. Tot slot kreeg Jewel een lekker appeltje.
Zo nu ging ze even andere schoenen aandoen en haar gezicht wassen. Onderweg zag ze haar broer. "Ga je mee naar het park?", vroeg ze. Hij knikte. Samen wandelden ze met een ijsje naar het park. Daar zat al een meisje. Haar broer ging er op af. Juliette kreeg het benauwd. Moest ze nu bij haar zitten? Ze kende haar niet eens. Haar broer was misschien socialer dan haar? Dan moest zij alleen maar toekijken bij het gesprekje!

Al snel hoorde Milena een stem. Er was een jongen die haar rust kwam verstoren. "Mijn broodje smaakt goed. Hoezo?" Als de jongen vervelend ging doen, had Milena sowieso een weerwoord dus was ze niet bang om op hem te reageren. Ze had wel vaker meegemaakt dat er mensen naar haar toe kwamen omdat ze haar herkenden van de musical waarin ze had gespeeld. Hij ging naast haar zitten. Milena trok één wenkbrauw op met een vragende blik. Wat dacht hij wel niet? Die jongen was echt niet bang! Hij keek vrolijk en vroeg haar waarom ze in het park was. Zou hij haar herkennen? Was dit een fan, of gewoon een aardige jongen? "Wat gaat jou dat aan?" Vroeg ze brutaal maar wel met een glimlach om haar mond. Haar moeder zou haar nu toch niet op de vingers tikken dat ze te brutaal was. "Waarschijnlijk is het wel duidelijk waarom ik hier ben," ze wees op haar broodje dat bijna op was, "ik wilde eten."

Milena vroeg zich af of de jongen alleen was. Ze wantrouwde hem een beetje. Wie liep er nou zomaar op iemand af, en ging er dan ook gewoon nog naast zitten? Ze wist dat haar moeder ook zo was. Haar moeder wilde met iedereen van de wereld vrienden zijn. Zo had ze haar vader ook leren kennen. Daar was op zich helemaal niets mis mee! Milena keek achterom en zag daar een meisje, ze leek op de jongen die nu naast haar zat. Zouden ze familie zijn? Broer en zus? Ze leken ongeveer even oud. Milena begon nieuwsgierig te worden naar wie de jongen was die naast haar zat!

"Zo, ik heb antwoord gegeven. Nu ben jij aan de beurt! Wie ben je? Waarom ben je zou brutaal dat je zomaar naast me komt zitten? En waarom ben jij in het park?" Ze zei het met een grote glimlach, het was totaal niet gemeen bedoeld. "Oja, beetje rare vraag misschien, maar is dat meisje dat achter ons staat én naar ons staat te kijken familie van je?" Milena lachte, ze was het afscheid van haar ouders alweer helemaal vergeten!

Juliette volgde het gesprek tussen haar broer en het meisje. Haar broer vroeg wat en het meisje antwoordde hondsbrutaal! Pff, en dan zei ze nog dat Ethan brutaal was. Pff, stom kind vond Juliette al direct. Ze naast Ethan staan. "Ja, ik ben zijn zus. Juliette.", zei Juliette kortaf. Want dat stom kind vroeg zonder dat Juliette erbij stond al of zij familie was.

Ze was niet van plan om veel te gaan zeggen. Dat meisje was echt wel hondsbrutaal. "Dit is misschien een rare vraag maar ga jij toevallig naar een internaat genaamd uhm wacht hé hoe noemt het nu ook alweer, iets met Tip ofzo" zei Ethan. "TipTiens.", zei Juliette behulpzaam. Ze wist dat haar broer niet zo goed was in namen onthouden.

OOC.: Birgit, maak ja ook ff een kk aan met Ethan? Lijkt me makkelijker

Ethan wist dat haar zus aan het mee volgen was met hun gesprek maar hij had niet verwacht dat ze iets zou zeggen. "Ja, ik ben zijn zus, Juliette." Ethan vond het wel leuk dat haar zus iets socialer was geworden. Ethan vroeg aan het meisje of zij ook naar hij wist de naam niet meer. Hij is nooit goed geweest in namen te onthouden en zo te zien wist zijn zus dat ook."TipTiens.", zei Juliette behulpzaam.
Ethan zag ook dat het meisje schrok toen zijn zus zich kortaf voorstelde. Ethan vond het niet meer als normaal dat zijn zus zo deed, het meisje was dan ook de rest van hun gesprek niet heel beleefd geweest dus waarom moest zijn zus dat wel doen.

"Aangenaam kennis te maken, ik ben Milena." Zei Milena met een glimlach op haar gezicht. Ethan verschrok zich toen het meisje genaamd Milena gelijk ze haar zojuist had voorgesteld heel aardig begon te doen. Hij snapte dat Milena met een nieuwe start wou beginnen. "Hoi, ik ben Ethan." zei Ethan vriendelijk. Hij wachtte af tot Milena op zijn vraag antwoordde die hij al een tijdje geleden had gesteld.
"Ja, het komende jaar wordt mijn eerste schooljaar daar. Wat toevallig? Jullie ook?" Ze keek Juliette ook aan. "Oooh leuk, ja wij ook. nu ja je vraagt je waarschijnlijk of waarom ik dat aan jou vraag ! Nou ik vind dat je op een danstype lijkt en ik heb ze gelezen dat ze daar dans geven

op het internaat. En nou ja dit is ook een van de dichtste internaten." zei Ethan vriendelijk op Milena die heel raar keek toen hij die vraag stelde. "Heb je dan misschien zin om samen met ons er naar toe te gaan dan ben je niet alleen?" " je mag het verzoek ook afwijzen." zei hij er nog snel achter.