|
|
Post by Joyce Clay on Mar 31, 2015 15:31:52 GMT
Gefrustreerd kwam Joyce haar kantoortje binnen. Ze had al een hele dag gekeken op bokkige gezichten. Haar collega's waren echt pubers! Jezus, ze hadden die ruzie dus blijkbaar nog steeds niet bijgelegd. Daarom had Joyce James, Adam, Aurely en Lina uitgenodigd in haar kantoortje zodat ze eens goed hun uitleg konden doen, want zo kon het echt niet verder. Het schooljaar was nu al even bezig en nog steeds was er niemand die wat zei. Nu ja, het personeel was wel vriendelijk en al en zelf kon Joyce goed opschieten met Sophie en Florence. Daarom had Joyce ook Sophie uitgenodigd. Die kende Aurely en zo ook al iets langer en beter dan Joyce hen kende.
Ze keek even om zich heen. Haar kantoor zag er beeldig uit. Met een mooie hoekzetel, glazen salontafeltje, grote platte tv en twee kasten met boeken. Er stonden vooral boeken over dans in. Want dat was echt haar leven. Er stond ook een glazen kast met heel veel medailles en bekers. Joyce had vroeger heel veel prijzen gewonnen met haar dansen. Ze was heel vaak eerste geweest. Bijna altijd Europees kampioene en ook vaak Wereld kampioene, maar nu vond ze dat het tijd werd om eens kinderen aan te zetten om ook zo veel bekers en medailles te winnen. Natuurlijk wist Joyce wel dat sommigen het gewoon voor hun plezier deden, maar ze zag ook veel talent in haar lessen. Vorig jaar had ze gemerkt dat Alice Stone en Louise Scott. Dat waren geweldige dansers. Ze hadden gevoel voor ritme. Alleen waren ze echt verschillend in hun stijl. Alice was meer voor hiphop en breakdance en dat kon ze ook heel goed. Straks nog beter dan Joyce zelf en Louise was dan meer voor de klassieke dingen. Die kon geweldig goed ballet en jazz dansen. Dat was ook niet heel gemakkelijk en daarom was Joyce zo trots op haar leerlingetjes.
Ze zette vijf stoelen rond haar bureau en ging zelf in haar mooie rode bureaustoel zitten. Zo nu mochten ze komen. Joyce had echt wel moeten aandringen, omdat de één niet wou komen omdat de ander ging en omgekeerd. Uiteindelijk kwamen ze toch allemaal. Om drie uur en dat was het nu stipt. Joyce hielt van stiptheid en was zelf nooit ergens te laat, maar altijd stipt op tijd of vroeger. Ze hoorde geklop. "Kom maar binnen.", zei ze. "Laat de deur maar open.", zei met een glimlach op haar lippen. "En ga zitten.", zei ze met nog steeds dezelfde zonnige glimlach.
|
|
|
|
Post by Adam Greece on Mar 31, 2015 16:20:34 GMT
Adam zuchtte. Hij had eigenlijk niet zo veel zin in vandaag. Joyce had hem gevraagd om naar haar kantoortje te komen. Hij was super enthousiast geweest, maar toen hij hoorde dat Aurely en Lina ook kwamen had hij plots geen zin meer. Vooral niet omdat ook nog eens James kwam. James was echt een eikel. En een stom persoon. Alles draaide rond hem en dat was vroeger ook al zo geweest. Vroeger. Vroeger was niet bepaald een favoriet deel uit Adams leven. Hij schudde zijn hoofd. Straks moest hij zijn verhaal doen en daar had hij nu zo veel zin in. Maar goed, hij zou het doen voor Joyce. Want zij vond het niet zo leuk dat haar collega's zo deden.
Adam moest toegeven dat er ook niet echt een bepaald leuke sfeer hing in de lerarenkamer. Het was er best stil en er hing een donderwolk boven ieders hoofd. En die donderwolk moest verdwijnen. De enige collega's die nog vrolijk waren was het personeel, Joyce, Sophie, Laurina en Florence. En dat was het.
Nu liep hij door de gangen naar het kantoortje van Joyce. Joyce was best een leuke collega. En ze was meestal bijna altijd vrolijk. Hij kwam aan en klopte. Dat was zo wel beleefd. Hij hoorde binnen dat hij binnen mocht komen. "Laat de deur maar open.", zei Joyce. Ze glimlachte zo mooi. "Ga maar zitten.", zei Joyce ook nog steeds glimlachend. Adam ging zitten. Blijkbaar was hij de eerste. "Dag collegaatje!", zei hij met een knipoog omdat Joyce niet groot was.
|
|
|
|
Post by James Oliver on Mar 31, 2015 16:26:17 GMT
Met een brede smile op zijn gezicht liep James naar het kantoor van zijn collega Joyce. Blijkbaar wou die hem spreken over de toestand die nog steeds niet was opgelost. De ruzie was nog steeds niet opgelost en van hem mocht dat nog blijven zo. Voor hem was het niet zo erg. Hij kon alleen Adam niet uitstaan. En sinds dat Aurely was bevallen had James geen aandacht meer besteed aan die mormels. Hij moest geen krijsend kind naast hem hebben liggen in zo een klein bedje.
Eens aangekomen zag hij dat de deur openstond. En dat Adam al binnen was. "Hallo.", zei James met een grijns op zijn gezicht. Hij zou waarschijnlijk de strijd winnen en ging zitten. Niet dat het hem gevraagd was, maar hij plofte neer in een stoel. "Alles goed hier?", vroeg hij nonchalant.
|
|
|
|
Post by Sophie Delackre on Mar 31, 2015 16:55:29 GMT
Sophie zuchtte. Loes lag te huilen in haar parkje en zelf was ze nog aan het verbeteren. "Hou even op!!", riep ze. Natuurlijk wist ze zelf wel dat Loes het niet zou horen. Oké dan. Sophie legde haar pen neer en nam Loesje op. "Heleba, awel zeg. Zijn we niet tevreden?", vroeg ze aan Loes. "Heb je honger?", vroeg ze. Loes lachte alleen maar. "Ja maar, ja maar. Moet mama je gewoon even optillen?", vroeg ze. Ze zette Loes in haar draagmand en besloot naar Joyce te vertrekken. Het moest er wel eens van komen. Eindelijk had er eens iemand initiatief genomen om de strubbelingen in de groep eens op te lossen. Het lerarenkorps was één grote groep en James, Lina, Aurely en Adam hadden ruzie. En dat zou vandaag moeten opgelost worden.
Ze wandelde naar Joyce haar kantoortje met Loes in haar draagmand. Ze kwam aan en zag dat James er al zat en Adam ook. Zelf ging Sophie naast Joyce zitten. In de stoel die naast Joyce haar bureaustoel stond. Zo had zij ook wat controle over de situatie. "Dag, we zullen even op de vrouwen wachten en dan kunnen we starten.", zei Sophie.
|
|
|
|
Post by Aurely Hamilton on Mar 31, 2015 17:33:55 GMT
Aurely zuchtte. Het gekrijs van haar kindjes stopten niet! April en Mikael. Zo heette de tweeling. James had nog steeds geen poot uitgestoken naar de zorg van hun kinderen. Hij had het te druk met Lina! En met ruzie maken met Adam. Ja, hoor Aurely had het wel gezien. Toen ze even geleden voorbij hen kwam en Lina haar opmerkte gaf ze James een zoen. Op zijn mond dan nog wel! Waar een klein uurtje geleden haar lippen nog waren! En ja, hij had precies een driehoeksverhouding! Ze pakte de kindjes bij de hand. Ze begonnen sinds kort te lopen en snel dat ze waren! Niet normaal! Aurely nam haar tas met de spullen in voor haar kinderen. Ze zouden vandaag eens een nachtje mogen krijsen bij de papa! James! Hij had gadverdamme nog geen poot uitgestoken en nog niets eens gevraagd of hij eens voor de tweeling moest zorgen! Niets nada ne rien nothing deed meneer voor zijn kinderen! Aurely werd er hopeloos van, omdat de kindjes elke nacht begonnen met krijsen.
Daarom had Aurely slaaptekort en voelde ze zich de laatste tijd zo slecht. Nu zou het veranderen, want James zou nu een weekend voor de tweeling zorgen. Of hij nu wou of niet! Dat maakte nu eens geen bal uit! Dan kon Aurely eindelijk wat slaap inhalen. En zou ze ook beter kunnen les geven, want ze had al gemerkt dat er kinderen bij waren die zich echt geen rotte cent interesseerden in haar lessen en daarom moest ze eens boos worden, maar de laatste tijd was ze veel te moe om kwaad te worden. En nu ging het van kwaad naar erger. De kinderen werden gewoon ambetanter dat het op haar zenuwen werkten.
Aurely stapte Joyces kantoortje binnen en zag dat al bijna iedereen er was. Lina ontbrak nog. Maar die vrouw zou waarschijnlijk als laatste komen om indruk te maken op James. "Hoi.", zei Aurely en zette de tas neer. Mikael en April hingen aan haar benen. Ze zag dat Sophies kindje Loes er ook was. "Wat een schattig meisje heb je toch!", zei Aurely tegen Sophie.
|
|
|
|
Post by Lina Aylward on Mar 31, 2015 17:57:30 GMT
Oké, Lina wist dat ze te laat was. Maar wat kon haar dat schelen? Ze was nog steeds kwaad op Aurely dat James een kind had met haar! Waarom? Om het nog erger te maken: twee kinderen! En daarom wou Lina Aurely een hak zetten. Tot vandaag. Ze moesten het uitpraten. Nu ja, dat was misschien het beste. Maar ze hoopte met heel haar hart dat James voor haar was. Zij wou ook wel eens een leuke avond met James beleven. Vroeger was ze heel anders dan nu. Nog altijd hetzelfde, maar ook een beetje anders en veranderd. Ze was niet meer zo heel verlegen als toen.
Ze pakte haar handtasje en stak een kauwgom in haar mond en luid kauwend smakte ze door de gangen. Ze gaf ICT en ze was geweldig met computers. Ze liep door de gangen naar Joyce haar kantoor. Die vrouw wou het 'uitpraten'. Alsof dat zou werken. Die ruzie zou toch niet ophouden en wat maakte dat in godsnaam uit? Niets toch?
Ze kwam aan en zag dat ze de laatste was. Duh, waarom zou je de eerste willen zijn? Daar had je toch niets aan? Ze ging op de stoel naast James zitten en vleide zich op de stoel. "Hoi, gaan we nog starten? Ik heb nog werk hoor!", zei gaf James ene knipoog.
|
|
|
|
Post by Joyce Clay on Apr 1, 2015 11:52:49 GMT
Een voor een kwamen haar collega's binnen. "Dag meneer Adam.", zei Joyce toen Adam haar collegaatje noemde. Ze was misschien niet zo heel groot, maar ja. Dat had moeder natuur beslist. Daarna kwam James binnen. Hij plofte zich meteen in een stoel. Uhhh doe alsof je thuis bent, dacht Joyce. "Met mij gaat het goed.", zei ze.
Daarna kwam Sophie met Loes. "Oh, zo lief! Wat ene schatje!", vond Joyce. Ze aaide Loes stilletjes over haar hoofdje. Oh, nu kwam Aurely binnen. Zij had de tweeling bij die aan haar benen hingen. "Oh, kunnen ze al een beetje stappen! Zo lief!", vond Joyce. Ze glimlachte naar Mikael en April.
Als laatste kwam Lina binnen. "Hey! We zullen nu starten.", begon Joyce.
"Ik heb begrepen dat er vroeger dingen zijn gebeurt tussen Adam, James en Lina. Wel ik wil wel eens weten wat er precies is gebeurt. Pas dan kunnen we kijken wat er nu aan de hand is, want de sfeer hier is echt alles behalve prettig.", zei Joyce. "Dus Adam. Ik geef het woord aan jou!", zei ze.
|
|
|
|
Post by Adam Greece on Apr 1, 2015 12:06:57 GMT
Adam kreeg het nog op zijn zenuwen van James. Hij plofte zonder te vragen in een stoel! Zo onbeleefd! Wat moest Joyce wel niet denken! James vroeg hoe het ging. Joyce antwoordde dat het met haar goed ging. Expres zei Adam niets. James... Pff de aansteller. Daarna kwam Sophie binnen met oh, zo een schattige baby! Loes, zo moest dat meisje heten. "Oh, zo lief! Wat een schatje!", zei Joyce. Adam glimlachte. Eigenlijk was die Joyce best een knappe vrouw. Sophie zei dat ze eerst nog moesten wachten op de vrouwen. Mij best, dacht Adam.
Aurely kwam binnen met de tweeling. Die blijkbaar sinds kort begonnen met stappen. De jongen had zoveel weg van James! De arrogante blik, het gezicht! Alles! Het meisje leek meer op Aurely. Gelukkig, vond Adam.
Toen kwam Lina binnen. Ze deed weer zo lief, maar niet tegen hem. Och ja.
"Ik heb begrepen dat er vroeger dingen zijn gebeurt tussen Adam, James en Lina. Wel ik wil wel eens weten wat er precies is gebeurt. Pas dan kunnen we kijken wat er nu aan de hand is, want de sfeer hier is echt alles behalve prettig.", zei Joyce. Ja, de sfeer was echt niet prettig. "Dus Adam. Ik geef het woord aan jou!", zei Joyce. Adam kuchte even en begon te vertellen. "Vroeger toen Lina, ik en James twaalf waren zijn we op dezelfde gaan zitten. We kenden elkaar nog niet, maar in de trein al liep het mis. James voelde zich veel, omdat hij een bekende familie had en heel veel was vertroeteld door zijn ouders. In de trein heb ik ook Lina leren kennen en ja ik was meteen verkocht, maar liet dat niet blijken. James die had ene hekel aan me en ik aan hem. We konden elkaars bloed wel drinken! James' vrienden waren ook al zo. En ze beweerden op een avond dat James me had gered van iets. Maar dat was helemaal niet zo! Hij pestte mij gewoon de hele tijd! Ik was gewoon heel kwaad en we konden elkaar niet horen zien of luchten. En toen ik in zijn val zat heb ik Lina uitgescholden. Ze wou het weer en altijd voor mij opnemen. Maar na een tijdje wil je zelf ook voor jezelf opkomen niet? En toen kregen we ruzie. De ruzies met James werden nog erger toen hij en Lina verkering kregen. Dat duurde een goed lang jaar en toen heb ik begrepen dat het uit was. Lina kwam later naar me toe om te zeggen dat James met eender welk meisje flirtte. Natuurlijk zo een eikel. En nu zijn we collega's en wat er vroeger afgespeeld is, heeft mij gewoon geraakt! Ik zal nooit met James kunnen opschieten. Ook al leggen we het bij. Nooit zal ik hem vergeven!", dat laatste riep Adam bijna. "En wat er tussen James, Lina en Aurely is weet ik niet.", zei Adam.
Nu was hij niet meer verliefd op Lina en zou dat ook niet meer worden! Dat was verleden tijd!
|
|
|
|
Post by James Oliver on Apr 3, 2015 16:58:27 GMT
Sophie kwam binnen met haar kindje. Die huilde niet. Gelukkig maar! James hielt niet van huilbaby's. Daarna kwam Aurely binnen. Jezus, zij had ook al de kinderen. James zei niets. Wat moest hij zeggen? Niets toch? Oké, die kinderen waren ook van hem, maar toch. Wat maakte het uit?
Daarna kwam Lina binnen. Ze zag er weer top uit! "Dag Lina!", zei hij met een knipoog. Oké dit was eigenlijk grof tegenover Aurely. Maar ja, hij was niet eens op Aurely!
Toen begon Joyce aan haar uitleg. Adam mocht beginnen. "Vroeger toen Lina, ik en James twaalf waren zijn we op dezelfde gaan zitten. We kenden elkaar nog niet, maar in de trein al liep het mis. James voelde zich veel, omdat hij een bekende familie had en heel veel was vertroeteld door zijn ouders. In de trein heb ik ook Lina leren kennen en ja ik was meteen verkocht, maar liet dat niet blijken. James die had ene hekel aan me en ik aan hem. We konden elkaars bloed wel drinken! James' vrienden waren ook al zo. En ze beweerden op een avond dat James me had gered van iets. Maar dat was helemaal niet zo! Hij pestte mij gewoon de hele tijd! Ik was gewoon heel kwaad en we konden elkaar niet horen zien of luchten. En toen ik in zijn val zat heb ik Lina uitgescholden. Ze wou het weer en altijd voor mij opnemen. Maar na een tijdje wil je zelf ook voor jezelf opkomen niet? En toen kregen we ruzie. De ruzies met James werden nog erger toen hij en Lina verkering kregen. Dat duurde een goed lang jaar en toen heb ik begrepen dat het uit was. Lina kwam later naar me toe om te zeggen dat James met eender welk meisje flirtte. Natuurlijk zo een eikel. En nu zijn we collega's en wat er vroeger afgespeeld is, heeft mij gewoon geraakt! Ik zal nooit met James kunnen opschieten. Ook al leggen we het bij. Nooit zal ik hem vergeven!", zei Adam. "Wow! Ik voelde mij niet veel! En dit is echt geblufte onzin! En Lina heeft ook gewoon voor mij gekozen! Daar kan ik niets aan helpen. Ik u misschien geplaagd, maar echt pesten weet ik niet. Ik was toen gewoon een arrogante kwal ja. Dat weet ik zelf ook maar al te goed hoor! En ja, flirten hoort er toch gewoon bij?", James had ook zijn uitleg gedaan. Voila nu de rest!
|
|
|
|
Post by Sophie Delackre on Jun 6, 2015 19:33:02 GMT
Sophie luisterde aandachtig naar Adams verhaal. Na een tijdje was hij klaar. Wow, wat heftig! Gepest worden, ongeluk in de liefde... Wow, wat een jeugd had hij gehad. Sophie werd er stil van. James ging er tegen in. Natuurlijk, typisch James. Dat wist Sophie ook al maar al te goed. Ze ging wat rechter zitten.
"Oké, ieder zijn verhaal gedaan. Wat Adam heeft meegemaakt is best heftig en sorry James maar ik geloof hem toch iets meer. Jouw persoonlijkheid is gewoon een beetje, nu ja, anders. Ik zal het zo maar verwoorden.", zei Sophie. "Niet dat jij er iets aan kan helpen hoor!", voegde ze er nog snel achter aan toe.
Maar nu wou ze wel weten wat er gaande was tussen Lina en Aurely. "En dan nu de andere ruzie want ik neem aan dat Aurely niets met dat andere te maken had of heeft.", zei Sophie en keek naar de eerst volgende die wilde antwoorden.
|
|
|
|
Post by Aurely Hamilton on Jun 6, 2015 19:54:04 GMT
Wow, Adams jeugd was heftig, vond Aurely. En dat James zo ene arrogante kwal was! Amai, dat had ze niet verwacht! Maar goed James was zo punt. Toen werd er gevraagd wat er nu nog meer gaande was tussen haar en Lina en zo. "Wel, eh... Ik weet het zelf ook niet ofwel is Lina jaloers dat ze James van mij wil afpakken of wel is er iets anders, maar ik heb mijn handen vol met twee kinderen en James heeft nog geen enkele poot uitgestoken naar zijn hen. Hij was zelfs niet op de bevalling! Dus ik weet het allemaal niet meer.", zei Aurely en ze kreeg tranen in haar ogen.
"En ik denk dat het huilbaby's zijn. Ik moet elke nacht, maar dan ook elke nacht op staan om met hem te wiegen. Mikael is nog rustig als hij slaapt, maar April is een ramp!", zei Aurely en zonder dat ze het besefte rolde er een traan over haar wang.
"Het is niet leuk meer! Kinderen moet je samen met je vriend of man opvoeden niet alleen. Oké, Sophie heeft een andere situatie, maar ik vind dat James ook een iets mag doen! Desnoods leer ik hem hoe hij een pamper met verversen of fruitpap maken! Ik vind het niet meer leuk!", zei Aurely. Ze voelde weer tranen opborrelen maar hielt zich sterk.
|
|
|
|
Post by Lina Aylward on Jun 7, 2015 7:53:12 GMT
Lina verveelde zich dood tijdens het verhaal van Adam. Oké, ja toen was ze serieuzer en heel anders dan nu. En James was nog steeds geen haar veranderd. Eigenlijk wou Lina wel terug die zachte vrouw worden en niet zoals ze nu was. Dat was ook leuk, maar ja. Toen begon James en daarna zei Sophie dat Aurely eens haar verhaal mocht doen. Want eigenlijk had zij niets te maken met dat van vroeger.
Aurely begon te zagen over haar tweeling. En ook nog te huilen. En dat noemde zich een moeder. Mijn god, dacht Lina. "Ja, ik heb James gekust omdat ik wou dat Aurely het zag.", zei Lina. "Ik wou haar jaloers maken.", ze ze er nog achteraan. "Ja, dat kan allemaal goed zijn hoor, maar ik vond het niet kunnen dat James na al die jaren een nieuwe vriendin had. Hij was van mij! En dan was die zwanger! Ik vond het niet kunnen en ja, oké, ik was misschien wel wat jaloers...", gaf Lina toe. "Dus als ik het goed begrijp was er vroeger veel ruzie en nu jaloezie.", concludeerde Joyce.
"Dan vind ik dat James zijn excuses... Ja uw excuses James! Moet aanbieden.", zei Joyce. "Moet dat echt? Oké dan, excuses.", zei James. "Aanvaard.", zei Adam opgelucht. "Dan heb ik nu een idee. Laat James de jongen opvoeden en Aurely het meisje. Totdat ze naar school gaan apart. Dan heeft Aurely een last minder en mag James eens weten hoe dat het nu echt zit met baby's en kindjes en al. En moet er een keuze worden gemaakt.", zei Joyce. Lina zuchtte, ze wist welke. "James, wil jij verder gaan met Aurely of met Lina?", vroeg Joyce. "Ik, eh. Ik was nooit verliefd op Aurely. Sorry, maar ik denk dat ook de liefde van Lina niet oprecht was! Ik dacht van wel en nu heeft zij mij gekwetst dus ik denk niemand.", zei James. Lina's mond viel open. "Meen je dat?", vroeg ze stom verbaast. Ze zag dat Aurely het jammer vond.
"Ja, ik denk het wel. Ik wil ook even tijd om alles op een rijtje te zetten.", zei James. Hij nam Mikael en vroeg aan Aurely de spullen voor hem. "Ik heb nog wat.", zei James. Hij gaf een knuffeltje aan April en ook één aan Mikael. "Ik wou dit al veel langer geven, maar ik kreeg de kans niet. Dus zeg nog eens dat ik mij er niets van aantrek.", zei James en vertrok. "Oké, alles is opgelost denk ik. En ik hoop dat we nu de vrede kunnen bewaren bij ons lerarenkorps.", zei Sophie en vertrok ook. Lina zuchtte. "Ik zou het met je willen goed maken. Kom even mee de stad in?", vroeg Lina aan Aurely. "Eh, ja.", zei Aurely en samen vertrokken ze.
OOC.: Uitgeschreven voor: James, Sophie, Aurely en ikke!
|
|
|
|
Post by Joyce Clay on Jun 7, 2015 18:13:10 GMT
"Vroeger toen Lina, ik en James twaalf waren zijn we op dezelfde gaan zitten. We kenden elkaar nog niet, maar in de trein al liep het mis. James voelde zich veel, omdat hij een bekende familie had en heel veel was vertroeteld door zijn ouders. In de trein heb ik ook Lina leren kennen en ja ik was meteen verkocht, maar liet dat niet blijken. James die had ene hekel aan me en ik aan hem. We konden elkaars bloed wel drinken! James' vrienden waren ook al zo. En ze beweerden op een avond dat James me had gered van iets. Maar dat was helemaal niet zo! Hij pestte mij gewoon de hele tijd! Ik was gewoon heel kwaad en we konden elkaar niet horen zien of luchten. En toen ik in zijn val zat heb ik Lina uitgescholden. Ze wou het weer en altijd voor mij opnemen. Maar na een tijdje wil je zelf ook voor jezelf opkomen niet? En toen kregen we ruzie. De ruzies met James werden nog erger toen hij en Lina verkering kregen. Dat duurde een goed lang jaar en toen heb ik begrepen dat het uit was. Lina kwam later naar me toe om te zeggen dat James met eender welk meisje flirtte. Natuurlijk zo een eikel. En nu zijn we collega's en wat er vroeger afgespeeld is, heeft mij gewoon geraakt! Ik zal nooit met James kunnen opschieten. Ook al leggen we het bij. Nooit zal ik hem vergeven!", vertelde Adam. Wow, Joyce verschoot ervan. Dat had ze nu eens niet verwacht.
"Wow! Ik voelde mij niet veel! En dit is echt geblufte onzin! En Lina heeft ook gewoon voor mij gekozen! Daar kan ik niets aan helpen. Ik u misschien geplaagd, maar echt pesten weet ik niet. Ik was toen gewoon een arrogante kwal ja. Dat weet ik zelf ook maar al te goed hoor! En ja, flirten hoort er toch gewoon bij?", zei James. Dat was eens een typische James' antwoord. "Oké, ieder zijn verhaal gedaan. Wat Adam heeft meegemaakt is best heftig en sorry James maar ik geloof hem toch iets meer. Jouw persoonlijkheid is gewoon een beetje, nu ja, anders. Ik zal het zo maar verwoorden.", zei Sophie. "Niet dat jij er iets aan kan helpen hoor!", zei Sophie "En dan nu de andere ruzie want ik neem aan dat Aurely niets met dat andere te maken had of heeft.", zei Sophie. Joyce knikte.
"Wel, eh... Ik weet het zelf ook niet ofwel is Lina jaloers dat ze James van mij wil afpakken of wel is er iets anders, maar ik heb mijn handen vol met twee kinderen en James heeft nog geen enkele poot uitgestoken naar zijn hen. Hij was zelfs niet op de bevalling! Dus ik weet het allemaal niet meer.", zei Aurely met tranen in haar ogen. Joyce kreeg spontaan medelijden. Ze sprong op en klopte zachtjes op Aurely's rug. "En ik denk dat het huilbaby's zijn. Ik moet elke nacht, maar dan ook elke nacht op staan om met hem te wiegen. Mikael is nog rustig als hij slaapt, maar April is een ramp!", zei Aurely en huilde wat.
"Het is niet leuk meer! Kinderen moet je samen met je vriend of man opvoeden niet alleen. Oké, Sophie heeft een andere situatie, maar ik vind dat James ook een iets mag doen! Desnoods leer ik hem hoe hij een pamper met verversen of fruitpap maken! Ik vind het niet meer leuk!", zei Aurely ook nog. "Sst, stil maar.", zei Joyce en ging terug op haar eigen stoel zitten.
"Ja, ik heb James gekust omdat ik wou dat Aurely het zag. Ik wou haar jaloers maken. Ja, dat kan allemaal goed zijn hoor, maar ik vond het niet kunnen dat James na al die jaren een nieuwe vriendin had. Hij was van mij! En dan was die zwanger! Ik vond het niet kunnen en ja, oké, ik was misschien wel wat jaloers...", gaf Lina toe. "Dus als ik het goed begrijp was er vroeger veel ruzie en nu jaloezie.", concludeerde Joyce. Ze was blij dat ze eindelijk alles wist.
"Dan vind ik dat James zijn excuses... Ja uw excuses James! Moet aanbieden.", zei Joyce. "Moet dat echt? Oké dan, excuses.", zei James. "Aanvaard.", zei Adam opgelucht. "Dan heb ik nu een idee. Laat James de jongen opvoeden en Aurely het meisje. Totdat ze naar school gaan apart. Dan heeft Aurely een last minder en mag James eens weten hoe dat het nu echt zit met baby's en kindjes en al. En moet er een keuze worden gemaakt.", zei Joyce. "James, wil jij verder gaan met Aurely of met Lina?", vroeg ze. "Ik, eh. Ik was nooit verliefd op Aurely. Sorry, maar ik denk dat ook de liefde van Lina niet oprecht was! Ik dacht van wel en nu heeft zij mij gekwetst dus ik denk niemand.", zei James. Wow, dat had Joyce niet verwacht! "Meen je dat?", vroeg Lina verbaast.
"Ja, ik denk het wel. Ik wil ook even tijd om alles op een rijtje te zetten.", zei James. Hij vroeg wat en toverde een knuffeltje uit zijn zakken en gaf die aan zijn zoon en dochter. Wat lief!, vond Joyce. "Ik wou dit al veel langer geven, maar ik kreeg de kans niet. Dus zeg nog eens dat ik mij er niets van aantrek.", zei James en vertrok. "Oké, alles is opgelost denk ik. En ik hoop dat we nu de vrede kunnen bewaren bij ons lerarenkorps.", zei Sophie en vertrok ook. "Ik zou het met je willen goed maken. Kom even mee de stad in?", vroeg Lina aan Aurely. "Eh, ja.", zei Aurely en samen vertrokken ze. Joyce glimlachte blij, met de gedachte dat alles goed was.
Nu zaten zij en Adam nog alleen in haar kantoortje. "Dat heb je goed gedaan.", zei Joyce tegen Adam. "Ik vind het goed van je dat je alles hebt verteld en tja vergeven gaat vergeten niet. Dat had ik vroeger zelf aan de hand.", zei Joyce en wreef zachtjes over haar mooie gelnagels.
|
|
|
|
Post by Adam Greece on Jun 7, 2015 18:21:47 GMT
"Wow! Ik voelde mij niet veel! En dit is echt geblufte onzin! En Lina heeft ook gewoon voor mij gekozen! Daar kan ik niets aan helpen. Ik u misschien geplaagd, maar echt pesten weet ik niet. Ik was toen gewoon een arrogante kwal ja. Dat weet ik zelf ook maar al te goed hoor! En ja, flirten hoort er toch gewoon bij?", zei James. Adam zuchtte en schudde zachtjes zijn hoofd. "Oké, ieder zijn verhaal gedaan. Wat Adam heeft meegemaakt is best heftig en sorry James maar ik geloof hem toch iets meer. Jouw persoonlijkheid is gewoon een beetje, nu ja, anders. Ik zal het zo maar verwoorden.", zei Sophie. "Niet dat jij er iets aan kan helpen hoor!", zei Sophie "En dan nu de andere ruzie want ik neem aan dat Aurely niets met dat andere te maken had of heeft.", zei Sophie. Die gaf toen het woord aan Aurely. "Wel, eh... Ik weet het zelf ook niet ofwel is Lina jaloers dat ze James van mij wil afpakken of wel is er iets anders, maar ik heb mijn handen vol met twee kinderen en James heeft nog geen enkele poot uitgestoken naar zijn hen. Hij was zelfs niet op de bevalling! Dus ik weet het allemaal niet meer.", zei Aurely met tranen in haar ogen. Adam zag hoe Joyce zich over Aurely ontfermde. Wat was Joyce toch een lieve en superknappe vrouw!
"En ik denk dat het huilbaby's zijn. Ik moet elke nacht, maar dan ook elke nacht op staan om met hem te wiegen. Mikael is nog rustig als hij slaapt, maar April is een ramp!", zei Aurely en huilde wat. Adam vond het ook erg. Het moest een ramp zijn om huilende baby's te hebben die je slaap afpakken. Zelf was hij een lichte slaper. "Het is niet leuk meer! Kinderen moet je samen met je vriend of man opvoeden niet alleen. Oké, Sophie heeft een andere situatie, maar ik vind dat James ook een iets mag doen! Desnoods leer ik hem hoe hij een pamper met verversen of fruitpap maken! Ik vind het niet meer leuk!", zei Aurely ook nog.
Toen ging het woord aan Lina. "Ja, ik heb James gekust omdat ik wou dat Aurely het zag. Ik wou haar jaloers maken. Ja, dat kan allemaal goed zijn hoor, maar ik vond het niet kunnen dat James na al die jaren een nieuwe vriendin had. Hij was van mij! En dan was die zwanger! Ik vond het niet kunnen en ja, oké, ik was misschien wel wat jaloers...", gaf Lina toe. "Dus als ik het goed begrijp was er vroeger veel ruzie en nu jaloezie.", concludeerde Joyce. Adam knikte hij begon steeds meer eigenschappen te ontdekken van Joyce: lief, behulpzaam, charmant, super super superknap, lenig...
"Dan vind ik dat James zijn excuses... Ja uw excuses James! Moet aanbieden.", zei Joyce. "Moet dat echt? Oké dan, excuses.", zei James. "Aanvaard.", zei Adam opgelucht. "Dan heb ik nu een idee. Laat James de jongen opvoeden en Aurely het meisje. Totdat ze naar school gaan apart. Dan heeft Aurely een last minder en mag James eens weten hoe dat het nu echt zit met baby's en kindjes en al. En moet er een keuze worden gemaakt.", zei Joyce. "James, wil jij verder gaan met Aurely of met Lina?", vroeg ze. "Ik, eh. Ik was nooit verliefd op Aurely. Sorry, maar ik denk dat ook de liefde van Lina niet oprecht was! Ik dacht van wel en nu heeft zij mij gekwetst dus ik denk niemand.", zei James. "Meen je dat?", vroeg Lina verbaast. Adam volgde het gesprek goed. Het werd tijd dat James zich eens normaal bij de vrouwen of meisjes ging gedragen! Oké, hij was wel knap, maar daar hielt het op. Hij was een flirter en hielt mensen aan het lijntje. Zijn karakter deugde voor niets.
"Ja, ik denk het wel. Ik wil ook even tijd om alles op een rijtje te zetten.", zei James. Hij vroeg wat en toverde een knuffeltje uit zijn zakken en gaf die aan zijn zoon en dochter. "Ik wou dit al veel langer geven, maar ik kreeg de kans niet. Dus zeg nog eens dat ik mij er niets van aantrek.", zei James en vertrok. "Oké, alles is opgelost denk ik. En ik hoop dat we nu de vrede kunnen bewaren bij ons lerarenkorps.", zei Sophie en vertrok ook. "Ik zou het met je willen goed maken. Kom even mee de stad in?", vroeg Lina aan Aurely. "Eh, ja.", zei Aurely en samen vertrokken ze. Adam keek hoe iedereen vertrok.
"Dat heb je goed gedaan.", zei Joyce tegen Adam. "Ik vind het goed van je dat je alles hebt verteld en tja vergeven gaat vergeten niet. Dat had ik vroeger zelf aan de hand.", zei Joyce. "Oh, dank je. Ben jij ook gepest of zo?", vroeg Adam stom verbaast. Zo een knappe madam gepest? Nee toch?
|
|
|
|
Post by Joyce Clay on Jun 7, 2015 18:33:05 GMT
"Oh, dank je. Ben jij ook gepest of zo?", vroeg Adam. "Bwa. Niet echt zo hoe jij het werd hoor!", zei Joyce. Ze keek naar de coole en mooie moderne zetel in haar kantoortje. "Zullen we daar gaan zitten?", vroeg ze. Zonder op antwoord af te wachten ging ze zitten in haar zetel. Ze keek even naar haar trofeekasten. Vroeger won ze heel vaak prijzen, medailles en trofeeën. Met al haar dansen, was ze zelfs al vaak Europees - en Wereldkampioene geweest. Dat zag je zo op alle kaarten en zo die er hingen. Toen ze zaten begon ze te vertellen.
"Wel, eh. Ik was vroeger superdun maar echt heel dun en heel mager. Niet zo als je denkt hoor. Nog dunner. Ik ben zo geboren en ik deed alle dansstijlen die je maar kan bedenken nu is dat nog steeds mijn leven. En ik was vaak weg voor kampioenschappen en kon dus soms niet naar school gaan. Daar zeiden ze dan anorexiakind en bonenstaak. Als je dikker bent is het niet leuk, maar te mager ook niet. Gelukkig had ik een beste vriendin. Een beetje later kreeg ik ook een allerbeste vriend en dat ging over in liefde.", zei Joyce en glimlachte bij die gedachte.
|
|
